Het Comomeer (of eigenlijk het Oosterduinse Meer) ligt op een plek waar vroeger nog de Ooster Duinen waren. Een vrijliggende, separate duinenrij ten oosten (vandaar de naam) van het kweekgebied Langeveld Noord en ten westen van de Hoog Veensche Polder. Een duinenrij, die zich daarbij uitstrekte van Noordwijkerhout tot aan De Zilk. Vanaf de Ruigenhoek tot aan De Zilk is die duinenrij overigens nog volledig in tact en zien we er, rijdend over de N206, nog regelmatig de vele hertjes lopen . . . .

Kijken we op de website www.topotijdreis.nl (dat moeten jullie zeker eens doen om meer over de geschiedenis van de eigen leefomgeving te weten te komen (zowel qua landkaarten vanaf 1815 als qua luchtfoto’s vanaf 2006)), dan zien we dat er in 1949 begonnen werd met de afgraving van die duinenrij. Daarbij werd al het gewonnen zand over het Steengrachtkanaal naar de steenfabriek van van Herwaarden in Hillegom vervoerd om er daar kalkzandsteen van te maken. Die fabriek stond toen ook al op de kaart en is er nu nog steeds. Alleen komt het zand nu niet meer uit onze streek, maar wordt het over de Ringvaart aangevoerd . . . .

Op de kaart van 1960 is de hele duinenrij vanaf Noordwijkerhout tot aan de Ruigenhoek opeens verdwenen en op de kaart van 1969 is het Oosterduinse Meer een feit. In de loop der tijd daarna ontstaat er de nodige recreatie rondom het meer, met bungalowpark Solassi voorop, en vanuit die tijd zal de geuzennaam Comomeer wel zijn ontstaan. Een naam, die mij gelijk terugbrengt naar de warme herinneringen aan dat meer vanuit mijn jeugd . . . .

In mijn middelbare schooltijd op Leeuwenhorst (zo rond 1975) heb ik er leren windsurfen met de zoon van de plaatselijke dokter Verdeijen. Die klasgenoot was inmiddels Europees jeugdkampioen in een sport waarvan velen het bestaan toen nog niet kenden. Dus al vér voor de tijd van onze eerste Olympische surfheld Stephan van den Berg gingen wij bij weer en wind al het meer op. Met een tractor met aanhanger vol met surfplanken (waaronder een duoplank voor maximaal drie zeilen) gingen we dan naar het meer om daar afhankelijk van de windrichting altijd vóór de wind te starten. Dat vóór de wind surfen ging natuurlijk altijd prima, maar daarna werd het onze taak om uiteindelijk tegen wind in op eigen kracht (ik kan de spierpijn nóg voelen . . . .) weer op de plek van vertrek zien terug te komen. En mocht dat onverhoopt niet lukken, nou, dan werden we gewoon met de duoplank opgehaald door Han-Peter en zijn surfmaat Piet, die het dan weer even “veel te eenvoudig lijkend” voordeden. De theorie van het zeilen was ons op zich bekend, maar de praktijk was toch wel een stukje weerbarstiger . . . .

Ik herinner me ook de vele keren uit die schooltijd dat we er met de hele vriendengroep naar “het strand” gingen. Op de bakfiets van mijn vader (ja, toen waren we al modern), met vijf man en twee kratten bier erin, vanuit Voorhout naar het Comomeer. En dat op een fiets met één doortrapversnelling en zonder elektrische ondersteuning. Daar had je toen echt nog geen sportschool voor nodig. En aan het einde van de laatste krat was er dan altijd de zwemwedstrijd dwarsover het meer, naar de overkant en terug, waarbij de laatste biertjes eerlijk werden verdeeld over de eerst aankomenden. Nou, meer aanmoediging hadden we in die tijd niet nodig voor een bloedfanatieke, maar wel heerlijk afkoelende, strijd . . . .

En dan was er in die tijd ook nog het jaarlijkse paalzitten. Een evenement dat zijn oorsprong in Roelofarendsveen had en dat op enig moment ook Noordwijkerhout bereikte. Op het Comomeer werd namelijk van 1981 tot en met 1990 jaarlijks het WK Paalzitten uitgevochten. Zittend op een smal plankje, boven op een paal, ruim drie meter boven het water. Er was eigenlijk niets anders te beleven dan kijken naar een aantal mensen op een rijtje, die alleen maar stil zaten en die al lang een “houten kont” zouden moeten hebben. Maar toch trok het dag en nacht continu volk, zeker als de kroegen in Noordwijk eenmaal dicht gingen kwam er een fietsende mensenmassa naar Noordwijkerhout om daar nog even den acht door te zetten. Tja, die “gekken op die paal” verdienden nu eenmaal ook een betrokken publiek. En ja, daar moest je dan natuurlijk ook wel bij geweest zijn, want ook toen was er al sprake van “the fear of missing out” . . . .

Op één van mijn vakanties naar Italië kwam ik vele jaren later uiteindelijk ook nog eens langs het échte Comomeer. Ik ben maar gewoon doorgereden, want de warme herinneringen aan ons “eigen” Comomeer wilde ik er niet onder laten lijden . . . .

Herinneringen maken de verhalen en de komende vakanties maken weer nieuwe herinneringen en dus ook weer nieuwe verhalen. Leuk om daarom, zo vlak vóór de komende vakantieperiode, met zijn allen alvast weer in vakantiestemming bij elkaar te komen. Gewoon om zowel de oude verhalen als de vooruitzichten op de nieuwe verhalen met elkaar te delen. Ik kijk er nu al naar uit om jullie bij “mijn eigen Comomeer” te spreken. En het is lekker in de buurt, dus het scheelt nog een ritje Italië ook . . . .

Hans Zwetsloot
(voorzitter ONDB)