Een “verborgen parel” qua Bollenstreek-promotie, met inmiddels ook internationale erkenning, want onlangs is de TAE verkozen tot de “Best Hidden Gem”, waarbij het andere attracties uit o.a.: New York, Dubai en Venetië achter zich heeft gelaten. En dat allemaal met “het Verhaal van de Tulp”, in woord, in beeld én in beleving . . . .

Nou zijn we in de streek al jarenlang bezig met het ideeën voor het promoten van de Bollenstreek, maar dat heeft (op al die beschilderde bloembollen en op de Duin en Bollen Vierdaagse na) vooral tot veel theoretische planvorming geleid. Waarbij zelfs de wijze hoe we dat dan allemaal zouden moeten gaan benoemen volgens mij nog steeds niet tot een eenduidige oplossing gekomen is. De Bollenstreek daarbij bestempelen als “Bloeiend Hart van Holland” zou volgens mij nog steeds de beste optie zou zijn geweest, want dat kan naast de bollenvelden ook op het bedrijfsleven en op ons gewone alledaagse leven van toepassing zijn. En daarmee zou het dan gelijk niet meer zo seizoensgebonden zijn als dat de bollenvelden zelf dat juist nog wel zijn. Maar Bollenstreek-promotie is ook een kwestie van je nek uitsteken en het gewoon dóen; en daar is dit initiatief van de familie Pennings weer een schitterend en kleurrijk voorbeeld van . . . .

Jaren geleden hadden we zo’n zelfde “hidden gem”, toen nog in Voorhout aan de Jacoba van Beierenweg; dat was “Panorama Tulipland”. Op een plek volledig uit de route (en feitelijk aan een “karrenspoor”) lukte het daar toch gewoon om elk bollenseizoen steeds opnieuw weer zo’n 70.000 bezoekers naar de oude bollenschuur van Colijn te krijgen. Ook daar met “het Verhaal van de Tulp” en vooral ook met een panoramaschilderij van de historische Bollenstreek, waar op dat moment nog steeds aan gewerkt werd. Elk jaar werd dat doek weer in stukken opgeborgen in speciale kisten om er het volgende jaar weer uit te komen en weer opgehangen te worden. Waarna schilder Leo v.d. Ende weer een aantal meters verder kon gaan schilderen aan zijn bijna 67 m. lange schilderij. Tot in 2009, want toen ging het doek definitief de kist in om er niet meer uit te komen en is er vervolgens vooral ruzie tussen de schilder en de initiatiefnemers gemaakt over wie nu eigenlijk het eigendom zou moeten gaan krijgen en hoe en waar het tentoongesteld zou moeten gaan worden . . . .

Dat heeft vervolgens tot allerlei plannen geleid, zoals o.a.: een museum bij de bestaande bollenschuur van Westerbeek (bij de Ruïne van Teylingen), diverse varianten voor een nieuw bollenschuurachtig museum bij Hoeve “de Wolff” aan de Stationsweg, een eenvoudige verbouwing van het den-Hartogh-Ford-museum in Hillegom, een “Fundatie-achtig” museum bij Museum de Zwarte Tulp (in het centrum van Lisse; in eerste instantie direct grenzend aan het museum en later ook nog op het Heemskerk-plein), een grondige verbouwing van het MicroFormat-pand aan de Heereweg en tot slot nog een nieuw bollenschuurachtig museum bij ‘t Huys Dever. Allemaal plannen, plannen en nóg eens plannen, maar uiteindelijk allemaal zonder resultaat . . . .

En waarbij de excentrieke Amerikaan Tom Snyder, die destijds bij de plannen rondom Hoeve “de Wolff” betrokken was ooit zei. Dat schilderij hoeft helemaal niet in de Bollenstreek tentoongesteld te worden. Als het hier niet lukt dan moeten we het gewoon ergens halverwege op de route tussen Amsterdam en het Kröller-Müller-museum doen. Daar is meer ruimte en is de grond veel goedkoper en dan kan het veel beter meegenomen worden op de internationale dagtrips vanuit Amsterdam. Dan heb je jaarrond mensen over de vloer en niet alleen in het bollenseizoen . . . .

Voor mij voelde dat toch als vloeken in de kerk, maar er zat natuurlijk wel wat in. Het gaat er vooral om dat ze weten dat je er bent en dat ze je vinden en dat dat dan liefst ook nog niet al teveel moeite hoeft te kosten . . . .

En daarbij zou het natuurlijk veel mooier zijn als dat doek wel in de streek zou kunnen blijven en het ooit weer eens uit de kist zou kunnen komen. Dus misschien zou de TAE daar op zich dan best een geschikte plek voor kunnen zijn, want die hebben zich in korte tijd in ieder geval al fantastisch (én vindbaar) op de kaart weten te zetten. Dus het zou mooi zijn als ze dat succes in de toekomst bij gelegenheid nog wat verder zouden kunnen uitbreiden, zowel in seizoenslengte (op dat schilderij blijven de bloemen namelijk wel jaarrond in bloei) als waar nodig ook in ruimte. Dus met desnoods ter plekke nog wat extra bollengrond opgeofferd voor zowel de extra “panorama-hal” als misschien ook voor nog wat extra parkeren. Maar dat is dan verder aan de GOM om dat dan elders maar weer te compenseren. Het gaat hierbij tenslotte toch ook om een Bollenstreek-belang . . . .

Ooit toen ik in 2008 met Theo Eichholtz naar het pand van Klerk’s Plastics Industrie (dat recht tegenover de TAE ligt) ging kijken om dat mogelijk aan te kopen waren zijn eerste woorden: “Op dit karrenspoor ga ik niet zitten”. Het liep toch anders, want hij heeft dat pand destijds uiteindelijk toch wel aangekocht. Bij de faillissementsveiling bleek de hele wereld het namelijk gewoon te kunnen vinden. En ook het bedrijf Eichholtz is daar aan de Delfweg inmiddels gegroeid tot een “attractie” van internationale allure. Dus ik heb er alle vertrouwen in dat “Tulip Experience Amsterdam” dat daar aan dat “karrenspoor” ook gaat doen en ik wens ze daarbij alle succes . . . .

Hoog tijd dus dat we daar met het ONDB daar een keertje een kijkje gaan nemen. Want als ondernemer uit de Bollenstreek zou “het Verhaal van de Tulp” iets moeten zijn waar je trots op bent. En daarnaast zal ook het verhaal van de geschiedenis, de realisatie en de toekomstplannen van “Tulip Experience Amsterdam” zelf ook ongetwijfeld een inspirerend verhaal zijn. Dus zou het voor iedereen een makkie moeten zijn om op dinsdag de 16e de weg naar dat “karrenspoor” te kunnen vinden . . . .

Hans Zwetsloot
(voorzitter ONDB)