De kracht van verbeelding!

Door iemand te nomineren stel je die persoon met een aantal andere mensen gezamenlijk kandidaat voor (een functie of) een prijs. En als je die prijs dan vervolgens toebedeeld krijgt kun je deze simpelweg ophalen (al of niet met een vaak tenenkrommende speech), maar je kunt hem natuurlijk ook gewoon weigeren of hem door een dakloze laten ophalen of hem op de terugweg naar huis uit de taxi gooien. Keuze zat als “prijswinnaar” met volop kans voor dat eventuele persoonlijke statement, dat je er kennelijk ook nog bij zou willen maken. Een nominatie zou je dus eigenlijk als “eer” moeten opvatten, daar zou je in de regel blij van moeten worden . . . .

De oorspronkelijke “Ik nomineer”-filmpjes hebben in de regel toch tot wat minder blijdschap geleid bij de “genomineerden”. Die waren helemaal niet vrijblijvend, maar hielden juist een verplichting in. “Ik vind dat Jan, Piet en Klaas binnen vierentwintig uur op film drie glazen sterke drank moeten nuttigen, want anders krijg ik een fles drank van hen”. En waarom dan eigenlijk, gewoon omdat degene die nomineerde dat even daarvoor zelf ook van een ander had “moeten” doen ?

Een beetje in het kader van “Ik ga nu voor een ander in de sloot springen, dus dat moet jij dan straks ook maar voor mij doen . . . .  “. En juist die, niet al te sterke, motivatie heeft in mijn kindertijd nou niet tot bijster veel volgers en natte pakken geleid, want toen zegevierde het nuchtere verstand tenminste nog wel eens  . . . .

Na alle verwijten over het aanzetten tot drankge- en misbruik werden de filmpjes onschuldiger en moest er juist wel een nat pak gehaald om het door de nomineerder geclaimde cadeau niet te hoeven verstrekken. En die hype werd briljant opgepakt door (of namens) ALS om als “tegenprestatie” voor het eventueel niet hoeven halen van dat natte pak “verplicht” een bijdrage aan ALS te moeten doen. Dat leidde vervolgens tot een opmerkelijke gedragsverandering bij de nominerende genomineerden. Men haalde namelijk eerst wel dat natte pak, om vervolgens toch nog te zeggen dat ze desondanks daarnaast ook nog een bijdrage aan ALS deden. Terwijl dat laatste door dat natte pak eigenlijk niet meer zou hoeven. Kennelijk maakt de publieke zichtbaarheid toch dat men er niet als “klaploper” op wil staan . . . .

In mijn optiek zou het bijdragen aan een goed doel niet als een (al of niet publiekelijk opgelegde) verplichting gevoeld moeten worden, maar zou het juist intrinsiek vanuit jezelf moeten komen. Juist in het kader van: “Ik heb het goed en dat gun ik een ander ook”. En of je nu wat inbracht voor de ONDB-veiling of dat je er juist iets gekocht hebt, of je vrijwillig jobcoach voor kansarme streekgenoten bent of dat je de Voedselbank assisteert met uitdelen, of je rechtstreeks een eigen dorp in Afrika ondersteunt of dat je (met kans op een leuke prijs) via de Postcodeloterij in algemene zin een aantal goede doelen steunt, dat maakt daarbij helemaal niet uit. Belangrijk is dat je goed doet en dat je dat vanuit je eigen wil doet, vooral ook omdat het zo goed voelt.

Dus wat mij betreft vanaf nu geen “Ik nomineer”-filmpjes meer waarin je een ander iets oplegt of een ander voor het blok zet. Die zien we de laatste tijd namelijk sowieso al veel teveel en ook nog eens in steeds dubieuzere versies, want zelfs de ongevraagde filmpjes van ISIS beginnen eigenlijk ook al in die categorie te vallen. Wij vermoorden nu een onschuldig iemand door jouw schuld, Obama, dus alleen als je dat ene niet doet doen wij dat andere straks ook niet meer . . . . 

Ik nomineer (lees: “ik verplicht”) daarom iedereen om vanaf nu weer lekker normaal te doen en zich juist op eigen en niet op andermans handelen te richten. Want juist daar draag je zelf de volledige verantwoordelijkheid voor en daar kun je, als je zelf goed doet, het verschil mee maken en de meeste voldoening uit halen . . . .

Hans Zwetsloot
voorzitter ONDB